Rozdział 42.

Thomas podnosi się z ziemi i patrzy się na chłopaka. Ja jak stałam tak stoję i nie potrafię się  odezwać. Wszyscy wokół patrzą się na nas zamiast podziwiać śpiewających ludzi.
- Nie słyszałaś? - chłopak się powtarza.
Spoglądam na Thomasa, który bierze duży zamach. León jednak jest szybszy i pięścią uderza Thomasa w brzuch, na co chłopak upada na ziemię i jęczy z bólu. Ludzie zaczynają krzyczeć,ale Leóna to nie powstrzymuje przed zadaniem kolejnego ciosu. Kopie chłopaka w brzuch parę razy. Próbuję go odepchnąć, ale nic z tego.
- Przestań! - krzyczę, a łzy spływają mi po policzkach jedna za drugą.
Chłopak nie reaguje. Kilku mężczyzn próbuje go obezwładnić, jednak on jest od nich silniejszy i ich odpycha. Kiedy po raz kolejny Thomas dostaje w plecy, nie wytrzymuję.
- Błagam! - szlocham i łapię Leóna za rękę.
Chłopak spogląda na mnie i momentalnie rozluźnia mięśnie. Odsuwa się od chłopaka i patrzy mi prosto w oczy. Nie ma już w nich gniewu tylko jakąś pewną niewinność, która mnie rozwala od środka. Utworzyło się między nami koło. Zespół przestał grać i wszyscy skupili się na nas. Chwilę po tym przy chłopaku jest już kilku mężczyzn z bronią. Krzyczą żeby podniósł ręce do góry, ale on nic nie robi. Dwóch mężczyzn wyjmuje broń i kieruje nią w chłopaka. Puszczam jego kurtkę i cofam się delikatnie do tyłu, po czym kucam przy rannym Thomasie i próbuję złapać z nim jakiś kontakt.
- Thomas, słyszysz mnie? - lekko potrząsam chłopakiem, ale bez skutku.
- Pierdol się! - słyszę zza pleców Leóna.
Dwóch policjantów zakłada mu kajdanki, a on ich cały czas wyzywa. Grozi, że to dopiero początek, że zabije ich wszystkich. Coś w niego wstąpiło. Podbiega do mnie mężczyzna w czerwonym kombinezonie. Sprawdza Thomasowi puls, po czym stwierdza, że oddycha ale źle z nim. Prosi mnie o odejście, więc wstaję i odsuwam się tak jak prosi. Policjanci wyprowadzający Leóna w kajdankach mijają się z dwoma mężczyznami ubranymi identycznie jak kobieta klękająca przy Thomasie. Trzymają żółtą deskę, na którą po chwili kładą nieprzytomnego Thomasa. Jestem cała spłakana i przemarznięta. Thomas leży przykryty złotą folią aluminiową, na twarzy ma maskę tlenową. Ludzie robią przejście dla ratowników medycznych. Zaczynam iść za nimi i wypytuję się o wszystkie możliwe rzeczy. Kiedy jesteśmy już przy karetce, kierowca otwiera drzwi i wkładają chłopaka do środka.
- Mogę z wami jechać? - dopytuję się i patrzę na ratowniczkę.
- Nie, ale może Pani pojechać do szpitala i tam się czegoś dowiedzieć. - odpowiada mi kobieta, zamykając drzwi.
- Do którego szpitala go zabieracie?
- Na Kwiatową.
Kiwam tylko głową i obserwuję odjeżdżającą karetkę. Nie mogę uwierzyć w to co się stało. León po raz kolejny pokazał na co go stać. Czy on naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego jakie mogą być konsekwencje jego czynów? Bije ludzi ot tak i nic sobie z tego nie robi. Nie przejmuje się, że może kogoś zabić lub trafić do więzienia. Czasem mam wrażenie jakby był o mnie zazdrosny, ale to tylko moje myśli i nic więcej. Na razie muszę szybko jechać do Thomasa. Wybieram numer taksówki i podaję adres. Czekam mniej więcej pięć minut. Wsiadam do auta i proszę o dojazd do szpitala. Jadąc przez miasto przypatruję się ludziom przechadzającym się po ulicy. Zaczął padać śnieg, a lampy pięknie ozdabiają ulice. Złote dekoracje i kolory idealnie podkreślają porę roku i śnieg. Wycieram chusteczką nos i łzy z policzków. W radiu leci Fuckin' Perfect P!nk. Zaczynam nucić sobie refren co zauważa kierowca.
- Coś się stało?
- Nie. - odpowiadam ze sztucznym uśmiechem.
- Ma Pani piękny głos. - mężczyzna zerka w lusterko i kieruje wzrok na mnie.
- Dziękuję, to miłe. - tym razem sama z siebie się uśmiecham do sympatycznego mężczyzny.
- Kiedyś będzie Pani znana.
- Nie sądzę, ale dziękuję.
Resztę drogi jedziemy w ciszy. Po trzech minutach taksówka zatrzymuje się przed szpitalem. Płacę kierowcy i wybiegam z samochodu. Szybkim krokiem idę do recepcji i pytam młodą kobietę o Thomasa.
- Tak, leży na oddziale intensywnej terapii. - kobieta zerka w zeszyt.
- Gdzie dokładnie to jest? - poprawiam kurtkę i pociągam nosem.
- Drugie piętro. - Angie, bo tak ma na plakietce, uśmiecha się do mnie szeroko.
- Dziękuję Pani bardzo.
Biegnę w stronę windy i wybieram przycisk z dwójką. Kiedy jestem już na właściwym piętrze, szukam osoby, która udzieli mi informacji. W końcu zauważam pielęgniarkę. Podchodzę do niej i pytam o chłopaka.
- Przepraszam! - krzyczę za plecami kobiety.
Odwraca się od razu i się uśmiecha. Wow. Wszyscy tutaj się uśmiechają.
- Tak?
- Przywieziono tutaj młodego chłopaka po pobiciu. - próbuję nerwy przerzucić na rękawy kurtki.
- Um, tak. Leży w tej sali. - kobieta wskazuje drzwi po lewej stronie z numerem sześć na drzwiach.
Dziękuję jej i od razu wchodzę do środka. Zastaję tam lekarza, która natychmiast mnie wygania. Nie pozwala mi zostać w środku, więc wracamy na korytarz.
- Co się dzieje? - marszczę brwi i czekam na odpowiedź.
- Jest Pani kimś z rodziny? Jeżeli nie, to nie mogę udzielić Pani informacji. - niski mężczyzna o siwym zaroście, bierze teczkę pod ramie i poprawia okulary, które ledwo utrzymują się mu na nosie.
- Jestem jego dziewczyną. - to było pierwsze co przyszło mi do głowy.
Gdybym tego nie powiedziała to niczego bym się nie dowiedziała. To było jedyne wyjście. W sumie mogłam powiedzieć, że jestem siostrą czy coś w tym stylu ale nie miałam czasu na przemyślanie za kogo z jego rodziny powinnam się podać.
- Nie będę Pani oszukiwał. - lekarz spuszcza wzrok, a mi robi się coraz bardziej ciasno w żołądku. - Stan Pani chłopaka jest krytyczny.
Łzy napływają mi do oczu, a w gardle formuje się gula. Czuję jak miękną mi nogi, a ręce zaczynają się trząść. Próbuję zachować spokój, ale bardzo mi trudno. Widzę, że to nie wszystko i czekam na więcej informacji.
- Doznał wielu zewnętrznych jak i wewnętrznych urazów.
- Wewnętrznych? - oczy otwierają mi się szerzej.
- Podczas bójki została uszkodzona wątroba. Doszło także do złamania obu żeber. Pacjent przejdzie poważną operację, zagrażającą życiu.
Nagle uderza mnie fala zimna. Czuję, że opadam i nie mam na nic siły. Ostatnie co widzę to łzy kapiące na moją rękę.

***

- Halo? Proszę Pani? - czuję, że ktoś mną potrząsa. - Słyszy mnie Pani?

Otwieram powoli oczy. Nade mną stoi ten sam lekarz, z którym rozmawiałam. Zauważam, że znajdujemy się w kompletnie innym miejscu. Czuję, że leżę i nie wiem co się ze mną w ogóle dzieje. Podnoszę się delikatnie i zaczynam się rozglądać. Jestem w małym, przytulnym pokoju. 

- Gdzie ja jestem? - kiedy ruszam głową, zaczynam czuć straszny ból. 

Łapię się za tył głowy i jęczę z bólu. Nie wiem co się dzieje. Boli mnie głowa, z czoła spada mi zimny ręcznik, a obok stoi lekarz, który przygląda mi się cały czas. 

- Co się stało? - zadaję kolejne pytanie.

- Zemdlała Pani. 

- Och. - poprawiam włosy. - Muszę zobaczyć się z Thomasem. 

Wstaję szybko i kieruję się w stronę drzwi, ale mężczyzna mnie zatrzymuje. Opowiada mi, że nie można teraz odwiedzać. Wzdycham tylko głęboko i rezygnuję. Po chwili do pokoju wbiega zdenerwowana pielęgniarka. 

- Doktorze! Pacjent z szóstki się zatrzymał. - wtedy zatrzymało się także moje serce.

Wiedziałam, że chodzi o Thomasa. Lekarz od razu wybiegł z sali, a ja zaraz za nim. Szybko pobiegliśmy do sali, w której leży Thomas. Lekarze od razu zaczęli reanimować Thomasa, a ja zaczęłam płakać. Pielęgniarki wyprowadziły mnie z sali. Z trudem ale jakoś im się udało. Zamykają przede mną drzwi, a ja bezradna opieram się o ścianę i powoli opadam. Skulam się i zaczynam szlochać. Nie wierzę, że to się wszystko dzieje. Wyjmuję z kurtki telefon i wybieram numer Francesci. Dziewczyna na szczęście od razu odbiera.

- Halo?

- Fran, możesz do mnie przyjechać? - wycieram oczy, tym samym rozmazując sobie resztki tuszu.

- Violetta? Czy ty płaczesz? Co się stało? - w jej głosie słychać, że zaczyna się denerwować.

- Przyjedź do szpitala na Kwiatowej. 

- Do szpitala? Violetta co się dzieje? - Francesca unosi ton.

- Jestem na drugim piętrze. - po tych słowach rozłączam się i słyszę tylko kawałek wypowiedzianego mojego imienia prze dziewczynę. 

Siedzę sama na korytarzu i zaczynam się zastanawiać co dzieje się w środku. Uratują go? Nie wybaczyłabym sobie gdyby tego nie przeżył. Mam w sobie tyle emocji na raz. Złość, smutek, nienawiść, bezradność. To wszystko dzieje się przeze mnie. Gdybym nie zgodziła się wyjść z Thomasem, nie doszłoby do tego. Nie powinnam zostawiać tak obojętnie tej kartki, którą znalazłam u Thomasa w aucie. Powinnam od razu pójść na policję, a wtedy nic by się nie wydarzyło. Ale nie, ja musiałam być debilką i wyrzuciłam kartkę jak gdyby nigdy nic. Siedzę jakieś dwadzieścia minut na podłodze, aż w końcu słyszę głos Francesci. Dziewczyna biegnie w moją stron i kuca przy mnie.

- Co się stało? - przygląda mi się uważnie.

- Thomas jest ranny. Jego stan jest krytyczny. - zaczynam szlochać, a Francesca od razu mnie przytula. 

Próbuje mnie uspokoić, ale nie daję rady, kiedy dzieje się tyle rzeczy na raz. Głaszcze mnie po włosach i zaczyna spokojnie ze mną rozmawiać.

- Spokojnie. Powiedz mi co się stało. - patrzy mi prosto w oczy ze skupieniem. 

- Byliśmy na koncercie i nagle pojawił się tam León. - zatrzymuję się, żeby zbudować sensowne zdanie, a w moim stanie to trudne. - Zaczął go bić, kopać. - ponownie zaczynam płakać.

- Ale dlaczego?! Co on mu zrobił? - Fran najwidoczniej nie rozumie o co chodzi.

- Krzyczał, że nie ma prawa się do mnie zbliżać i że się go nie posłuchał i spotkał się ze mną. - wycieram kolejne łzy spływające po moich policzkach.

- Kiedy mu groził?

Biorę głęboki wdech i wydech. 

- Powiedział mi to niedawno. Groził, że jeżeli spotkam się z nim jeszcze raz to urządzi go gorzej, niż wtedy, kiedy go pobił pierwszy raz.

Cholera.

Francesca robi wielkie oczy i odsuwa się delikatnie. 

- Co?

Nie wierzę, że to powiedziałam. Jak mogłam się tak wydać? A raczej wydać Leóna. Nadal siebie nie rozumiem. Niby krzywdzi Thomasa, nienawidzę go, a nie chcę go wydać. 

- Violetta. - nalega.

- To León pobił Thomasa. 

- Skąd o tym wiesz? - wstaje na równe nogi, a ja razem z nią.

- Pow. - przerywa mi dźwięk otwierających się drzwi.

Momentalnie odwracamy razem z Fran głowę i widzimy jak wszyscy wychodzą z sali z bladymi twarzami. Obawiam się najgorszego.

- Panie doktorze, co z nim? - patrze wyczekująco na mężczyznę, ale ten milczy.

- A co ma być? - wtrąca się Francesca.

- Reanimowaliśmy pacjenta przez czterdzieści minut. Na szczęście udało nam się przywrócić rytm serca i sytuacja jest opanowana. - odzywa się lekarz, a ja od razu czuję wielką ulgę. - Niech się Pani nie martwi. Stan Pani chłopaka jest nadal zły ale stabilny. - wstrzymuję powietrze i nie umiem nic powiedzieć.

Lekarz tylko się uśmiecha i zostawia nas same na korytarzu. Francesca unosi brew i patrzy na mnie tym swoim wzrokiem, którego tak nie cierpię.

- Chłopak? - splata ręce na piersi.

- Musiałam coś wymyślić, bo nie podaliby mi informacji na jego temat. - tłumaczę się.

- Aaa. - mówi to tym swoim denerwującym tonem.

- Przestań. - karcę ją.

- Nic nie mówię. - unosi ręce w geście obrony. - Jedźmy do akademika. - kładzie rękę na moim ramieniu.

- Nie. Nigdzie się stąd nie ruszam. - mówię stanowczo.

- I tak tutaj nic nie zdziałamy. Przyjedziemy tutaj jutro, może będzie z nim lepiej, a poza tym i tak nie możemy wchodzić. 

- Co? Skąd wiesz? - skąd ona to może wiedzieć? 

- Odwróć się. - instruuje mnie.

Robię to o co prosi, a mój wzrok przykuwa czerwona kartka z białym napisem nie wchodzić. Odwracam się z powrotem w stronę dziewczyny i patrzę na nią złowrogim spojrzeniem. 

- Pielęgniarka przyczepiła, kiedy wychodziła. - dziewczyna puszcza mi oczko i się uśmiecha.

Wywracam oczami i też się uśmiecham, czego nie robiłam przez kilka ostatnich godzin. Wychodzimy ze szpitala i zamawiamy taksówkę. Franc podaje mi chusteczki do wytarcia oczu i ogólnie całej twarzy, która jest czerwona. Uśmiecham się tylko do niej w podziękowaniu. Taksówka przyjeżdża po kilku minutach. Podajemy adres akademika i wyjeżdżamy na drogę.

Po dotarciu pod podany adres, dziękujemy kierowcy i płacimy. Moja twarz wygląda już o wiele lepiej, niż pól godziny temu. Wysiadamy z taksówki i przechodzimy na drugą stronę ulicy. Niedaleko budynku zauważam znajomą mi sylwetkę. Kiedy postać się odwraca, ja momentalnie się zatrzymuję i nie mogę się ruszyć z miejsca. 

- Co jest? - pyta Fran i zerka na mnie zdziwiona.

- Jest tutaj. - patrzę przed siebie i ledwo mówię, prawie że szeptem.

- Kto? - dziewczyna odwraca głowę i tak samo zastyga. 

~ jeśli przeczytałeś/aś - zostaw komentarz ~ 

 Notka: Witam was wszystkich! Chciałam was tylko poinformować, że zaczęłam drugie fanfiction tym razem z Harrym Stylesem. Serdecznie zapraszam na drugiego bloga lub na mojego wattpada vanissia00. :) Komentujcie! ♥ + przepraszam za jakiekolwiek błędy :) xx